ประสบการณ์แผ่นดินไหวครั้งแรกในชีวิต

วันนี้... เวลาประมาณบ่ายสี่โมง พวกผมกำลังอยู่ในห้องประชุม ชั้น 21 ตึกอื้อจื่อเหลียง ก็มีคนเข้ามาแจ้งว่า...

เกิดแผ่นดินไหว... ให้ไปรวมตัวกันที่ลานสวนลุม... บัดเดี๋ยวนี้...

วูบแรก ไม่ใช่ตกใจครับ... แต่งง... เพราะไม่มีใครรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนใดๆ ทั้งสิ้น บางคน ถึงกับนึกในใจว่า... นี่มันรายการซ้อมรับสถานการณ์แบบเหมือนจริงรึเปล่าหว่า... และด้วยความที่ไม่ตกใจอะไรนี่เอง ทำให้ทุกๆ คน ค่อยๆ เดินลงบันไดหนีไฟกันไป เหมือนตอนซ้อมรับเหตุเพลิงไหม้...

ค่อยๆ เดิน กันจริงๆ ครับ หลายคนถึงกับเดินสวนกลับโต๊ะไปเอาข้าวของ, notebook, etc. ที่ชั้นตัวเองก่อน ค่อยไปบันไดหนีไฟ... (ค่อยๆ เดินเช่นกัน)

เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นถึงการใช้บันไดหนีไฟเพื่อรับเหตุการณ์จริงๆ ไม่ใ่ช่การซ้อม...

และก็เป็นครั้งแรกเช่นกันที่เห็นว่า... การซ้อมหนีไฟบ่อยๆ นั้น มีประโยชน์แค่ไหน... อย่างน้อย ก็ทำให้ทุกๆคนสามารถเดินลงบันไดหนีไฟกันได้อย่างเป็นธรรมชาติ ตามขั้นตอน ไม่ใช่รีบร้อนลนลานจนเหยียบกันตาย... หรือมีคนตกบันได บาดเจ็บ ซึ่งจะทำให้ภาพรวมทุกอย่างช้าไปกันใหญ่

พอลงมาถึงพื้นดิน... ก็ทยอยกันข้ามฟากไปสวนลุมทันที ไม่มัวยืนกีดขวางอยู่ใต้ตึก (แต่มีส่วนน้อยนะที่งงๆ อยู่ ถ้าตึกถล่มลงมาคงไม่รอด เสียดายที่อุตส่าห์เดินลงมาเป็นสิบชั้น

มารู้เอาตอนถึงพื้นแล้วว่า พวกชั้นสูงๆ ชั้น 30 ขึ้นไป ถึงจะได้เห็นฤทธิ์ของแผ่นดินไหว... ประมาณว่า กระจกสั่น ทั้งๆ ที่ศูนย์กลางของแผ่นดินไหวครั้งนี้อยู่ที่ชายแดน ลาว-พม่า เหนือเชียงรายขึ้นไปเกือบร้อยกิโล โดยมีความรุนแรงถึง 6.1 ริกเตอร์...

โชคดีจริงๆ ที่ไม่ได้เกิดในทะเลเหมือนคราวที่แล้ว... ไม่งั้นเราอาจจะต้องพบกับความน่ากลัวของสึนามิกันอีกครั้ง...

แต่อย่างน้อยๆ แผ่นดินไหวครั้งนี้ ก็เป็นสัญญาณเตือนแล้วว่า ประเทศไทยของเรา คงจะต้องเริ่มคิดรับมือภัยธรรมชาติรูปแบบนี้อย่างจริงจัง ... ไม่ใช่ปล่อยปละละเลยเหมือนก่อน เพราะเห็นเป็นเรื่องไกลตัว

อ้างอิงจาก Manager Online