ตู้โทรศัพท์ กับ กระบวนความคิด

ช่วงนี้กำลังสนใจในเรื่องของกระบวนความคิดแบบต่างๆ... แล้วก็ได้พบว่า ปกติแล้ว ในชีวิตประจำวันเนี่ย เรามีอาการ "มึน" กับความคิดของตัวเองเยอะมากๆ

มึนอยู่คนเดียว... อย่างมาก ก็เสียหายคนเดียว ไม่ได้ทำความเดือดร้อนให้กับใคร...

แต่ถ้ามึน... ถึงขนาด ถอนตัวไม่ขึ้น... ก็อาจจะก่อให้เกิดผลกระทบมากมายตามมา...

...

วันก่อน... ผมได้ข่าวเกิดการระเบิดตู้โทรศัพท์สาธารณะ ที่ซอย ราชวิถี 24 ซึ่งมารู้ภายหลังว่า เป็นการระเบิดแบบกวนเมือง เช่นเดียวกับการระเบิดที่เมเจอร์ รัชโยธิน ....

พร้อมๆ กับได้ข่าวว่า Action แรกที่มีต่อปัญหานี้ก็คือ.... การสั่งรื้อตู้โทรศัพท์ในจุดที่ไม่มีความจำเป็นทิ้ง...

... เพื่อป้องกันไม่ใ้ห้มีการวางระเบิดตู้โทรศัพท์ ... $%&*$%&????!!!!

วูบแรก...งงมาก... ครับ... กับแนวคิดนี้ ก็คงเหมือนกับหลายๆ คน ที่บอกว่า เป็นการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุมากๆ ... ระเบิดตู้ ก็รื้อตู้ (ที่ไม่จำเป็นทิ้ง เหลือไว้แต่ตู้สำคัญๆ ให้มันมาระเบิดกันแทน) อีกหน่อย ถ้ามันระเบิดห้องน้ำสาธารณะ ระเบิืดถังขยะ ระเบิดรถเมล์ เราคงไม่ต้องทำอะไรกินกัน นั่งรื้อนั่งแก้ปัญหากันไปวันๆ ทิ้งให้ตัวการนั่งมองอมยิ้ม แล้วคิดต่อว่า จะย้ายไประเบิดที่ไหนต่อดี...

พอเริ่มมีการวิจารณ์กับแนวคิดนี้มากขึ้น ว่า แก้ปัญหาปลายเหตุ เสียงบประมาณ ก็มีการแจกแจงว่า แค่บางตู้เท่านั้น .... และแนวคิดต่อยอดมาจากเรื่องราวนี้ก็เป็นว่า จะเพิ่มแสงสว่างในตู้โทรศัพท์ เปลี่ยนกระจกเป็นกระจกใส.... เรื่อยไป จนถึงว่า จะติด CCTV ในตู้โทรศัพท์.... โอ้ พระเจ้า จอร์จ....

ถ้ามันระเบิดห้องน้ำ มิต้ิองติด CCTV ในห้องน้ำด้วยเหรอครับท่าน...

เรามักจะสอนต่อๆ กัน ว่า ให้แก้ปัญหาที่ต้นเหตุ... แต่มักพบการแก้ปัญหาปลายเหตุบ่อยครั้งมากมาย...

หรือเพราะว่าเราขาดการวิเคราะห์ว่า ต้นตอของปัญหา จริงๆ แล้ว คืออะไรกันแน่.... คนวางระเบิด หรือตู้โทรศัพท์....

หรือลึกกว่านั้น.... อะไรทำให้เกิดแฟชั่นคนวางระเบิด.... จะได้ตามแก้ปัญหาถูกจุด...

เอาเวลาที่คอยเช็คคอยสั่งการรื้อตู้ มาระดมสมอง วิเคราะห์ปัญหา เอาเงินที่จะซื้อ CCTV มาเป็น budget ให้กับโปรเจคนี้.... พร้อมๆ กับเร่งตามจับคนร้าย.... ดีกว่ามั้ย...

หรือว่า... วัฒนธรรมคนไทย ต้องมี Action อะไรออกมาเป็นรูปเป็นร่าง ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวเค้าจะหาว่า ไม่ยอมทำอะไร ไม่มีผลงาน....

มัวแต่นั่งคิด ... ไม่ได้ ไม่มีผลงาน...

ประชุม... หาข้อมูล วิเคราะห์ทางแก้... ไม่ได้ ไม่มีผลงาน...

แต่... รื้อตู้... ติดวงจรปิด... โดนวิจารณ์หน่อย แต่ .... มีผลงานออกมาเป็นชิ้นเป็นอัน ทุกคนตื่นตัว... มีหน้าที่ที่จะต้องทำ.... ต้นเหตุของปัญหาถูกทิ้งไว้.... ไม่เป็นไร....

เหมือนกับ Do the thing right แต่ไม่ยอมที่จะ Do the right thing ซะที...

...เป็นแนวคิดนึงนะครับ....