ไม่รู้ว่าขึ้นต้นแบบนี้จะเชยไปมั้ย... กับคำกล่าวที่ว่า ของทุกอย่างมันมีสองด้านเสมอ ขึ้นอยู่กับว่าจะมองมันยังไง...
มีสุข... ก็ต้องมีทุกข์
มีพบ... ก็ต้องมีจาก
มีเริ่ม... ก็ต้องมีเลิกรา
และ...
มีสมหวัง... ก็ต้องมี ... ผิดหวัง...
เป็นของธรรมดา...
ทั้งที่รู้ว่าเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต ที่ใครๆ ก็ต้องพบเจอ...
ทั้งที่รู้ว่า คนที่ไม่เคยล้ม คือคนที่ไม่เคยก้าวเดิน... คนที่ไม่เคยทำผิดพลาด... คือคนที่ไม่เคยทำอะไรเลย... คนที่ไม่เคยผิดหวัง... ก็คือคนที่ไม่กล้าแม้แต่จะมีความหวัง
ทั้งที่รู้ว่า ในชีวิตที่ผ่านมายี่สิบห้าปีแล้วนี้... ผ่านความผิดหวังมานับไม่ถ้วน และก็รู้อีกว่า... แต่ละครั้งนั้น ล้วนมีบทเรียนที่หาค่าไม่ได้แอบซ่อนอยู่หลังความเสียใจ...
แต่ถึงรู้อย่างนั้น... มันก็ยังอด "สะเทือน" นิดหน่อย ไม่ได้จริงๆ ความผิดหวังที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน ดูจะยิ่งใหญ่เกินจริงทุกครั้งไป คงเป็นเพราะเรายังไม่หลุดออกมาจากมันกันแน่นะ...
สิ่งที่ทำไ้ด้... คงทำได้แค่ให้เวลากับความผิดหวังซักพักเล็กๆ.... แล้วก็ต้องถอนตัวขึ้นมา มองย้อนกลับไปในสิ่งที่เราทำพลาดไว้ ว่าเราขาดอะไรอยู่.... ต้องทำอะไรให้ดีขึ้นบ้าง เปลี่ยนวิกฤตเป็นโอกาส เปลี่ยนความผิดหวังให้เป็นบทเรียน .... เหมือนทุกๆ ครั้งที่เคยผ่านมา
ใครบางคนเคยบอกไว้ว่า ชีวิต บางทีก็เหมือนรอขึ้นรถเมล์... ถ้าเราพลาดคันนี้ อย่างน้อยเราก็รู้แล้วว่าทำไมเราถึงตกรถ... เราลืมโบกรึเปล่า หรือเราเหม่อลอย หรือบางทีเรายืนไม่ตรงป้าย.... พอรู้อย่างนี้ คราวหน้าจะได้ไม่ทำ... คันหน้าจะได้ไม่พลาดอีก
....
ขอจบด้วยเพลงเก่าๆ... ที่เนื้อหายังคงใหม่อยู่เสมอ... นะครับ
อย่ายอมแพ้ (อ้อม สุนิสา)
หากวันนี้เราล้มลงยังคงลุกขึ้นได้ใหม่
ก็ยังคงมีหนทางถ้ายังมียิ้มสดใสก้าวไป
อย่าหวั่นไหวหวาดกลัว
พร้อมทนทุกข์หมองหม่น
ผจญความมืดหมองมัว
ไม่กลัวจะฝันถึงวันใหม่
หากวันใดอ่อนแอท้อแท้อย่าหวั่นไหว
ขอให้ใจไม่สิ้นหวัง
ปัญหาแม้จะหนัก ก็คงไม่เกินกำลัง
อย่าหยุดยั้งก้าวไป
ขออย่ายอมแพ้ อย่าอ่อนแอแม้จะร้องไห้
จงลุกขึ้นสู้ไป จุดหมายไม่ไกลเกินจริง
....
เป็นกำลังใจให้คนเดินทางทุกคนครับ....
